კახელი მეღვინე ნიუ-იორკში ქართული ღვინის კლუბის გახსნას გეგმავს

მას მანჰეტენზე ქართული ღვინის კლუბის გახსნა სურს. კახელ მეღვინეს ამ დროისთვის მანჰეტენზე მცირე მეღვინეობა “ისტ-ვილიჯ ვაინ კლაბი” აქვს გახსნილი 60 წევრით, რომლებიც საკუთარი ხელით წურავენ ყურძენს და ყველა იმ პროცესს გადიან, რაც საჭიროა ღვინის ქართული წესით დამზადებისთვის.
ერეკლე ხაზიური პროფესიით მენეჯერია, თუმცა მეღვინის პროფესიას ახლა კალიფორნიაში, დევერსის აკადემიაში ეუფლება. იგი ამბობს, რომ ამერიკაში ქართული ღვინის პოპულარიზაციას ყოველდღიურად ეწევა და უცხოელი მეგობრებისთვის საკუთარი ხელით ამზადებს ღვინოს. მისი თქმით, იგი თავის იტალიელ პარტნიორ მეთიუ ბალდასანოსთან ერთად მანჰეტენზე ქართული ტრადიციისა და კულტურული კერის შექმნას აპირებს, რომლის მეშვეობითაც ნებისმიერი მსურველი გაიგებს, როგორ მზადდება ქვევრის ღვინო, რა პროცედურებია ამისთვის საჭირო და როგორია ქართული ვაზის მოვლის ტრადიცია და კულტურა. 
ერეკლე ხაზიური ამბობს, რომ “ისტ-ვილიჯ ვაინ კლაბში” ღვინო ტრადიციული წესების დაცვით მზადდება, თუმცა ყურძენს კალიფორნიაში ყიდულობს.
,,ამერიკაში ცოტა ხნის წინ ჩამოვედი სასწავლებლად. საქართველოში ღვინის წარმოების ოჯახური ბიზნესი გვაქვს, ჩამოსვლისთანავე აქაც ეს საქმე წამოვიწყე, მანჰეტენზე მაქვს მცირე მეღვინეობა “ისტ-ვილიჯ ვაინ კლაბი”, რომელსაც ჰყავს 60-მდე წევრი. სწორედ მათი აქტივობების მიხედვით ისხმება ღვინო. მინდა, ეს ბიზნესი გავაფართოვო, პირველ ეტაპზე ვფიქრობ, რომ ქვევრი ჩამოვიტანოთ აქ და ვაწარმოოთ ღვინო ძველი ტრადიციული წესით. შემდგომში მინდა ღვინის ბარის გახსნა, სადაც იქნება ქვევრი და ქვევრის ღვინოები. ეს ხელს შეუწყობს ქვევრის ღვინის პოპულარიზაციას, აქ მოსული სტუმრები საქართველოსა და ქვევრზე გაიგებენ ბევრ ინფორმაციას. საბოლოო ჯამში ტრადიციული ტექნოლოგიის პოპულარიზაციას შეუწყობს ხელს. რაც შეეხება ღვინის მომზადებას, რასაც ახლა ვაკეთებთ, ქართული ტრადიციული წესით ვამუშავებთ, ყურძენს კი, კალიფორნიაში ვყიდულობთ. მართალია, შორს არ მდებარეობს ვენახები, მაგრამ ყურძნის ტრანსპორტირება მაინც ძვირი ჯდება. აქ სხვაგანაც აქვთ ვენახები, მაგრამ ეს ყურძენი კარგად ერგება ქართულ ტექნოლოგიას იმიტომ, რომ მაღალშაქრიანია,’’- განაცხადა ერეკლე ხაზიურმა.
ერეკლე ხაზიურის თქმით, “ისტ-ვილიჯ ვაინ კლაბში’’ ჩამოსხმული ღვინო კლუბის წევრებზე იყიდება. მისივე თქმით, გარდა ამისა, შეაქვთ იქ არსებულ მაღალი კლასის მაღაზიებშიც. მეღვინეს დაგეგმილი აქვს მანჰეტენზე შექმნას სივრცეც, სადაც ამერიკაში ჩასულ ქართველ მეღვინეებთან ჩატარდება შეხვედრები, გაიმართება სესიები და ღვინის დეგუსტაცია.
,,ვგეგმავთ მეტი ღვინო დავამზადოთ და ქსელშიც გავიტანოთ, თუმცა ჯერჯერობით ამის საშუალება არ გვაქვს, ამიტომ საკუთარი ღვინის ბარის გახსნა გვინდა, სადაც შესაძლებელი იქნება, ჩატარდეს სატრენინგო სესიები, შეხვედრები ქართველ მეღვინეებთან და კლუბის წევრებთან, რომლის დროსაც საუბარი იქნება ქვევრზე, ქართული ღვინის წარმოებაზე და სხვა, ანუ გვინდა პატარა კერა შევქმნათ, რაც ქართული ღვინის, ქვევრისა და ვაზის პოპულარიზაციას შეუწყობს ხელს, ასევე, ღვინოც აქვე მომზადდება. გვექნება კაბერნე, ბელტსერა, ტემპრალინო, მუსკატი და “ორანჯ ვაინი”. ეს ყველაფერი ჯერჯერობით ქვევრში არ კეთდება, ჭაჭაზე დუღდება.’’
ერეკლე ხაზიური ფიქრობს, რომ მომავალ წელს საშუალება მიეცემა, ღვინო საქართველოდანაც შეიტანოს. მისი თქმით, იმ შემთხვევაში, თუ საქართველოდან ამერიკაში ღვინის ჩატანას ვერ მოახერხებს, ამერიკულ ყურძენს ქართული ტექნოლოგიებით დაწურავს, რომელსაც ეტიკეტზე მითითებული ექნება, რომ ის ქვევრშია დაყენებული.
,,სამომავლოდ გვინდა, დავიწყოთ მუშაობა ქართული ტრადიციული წესით დაყენებული ღვინის შემოტანაზე, თუ არა და, მაშინ ჩვენი ძალებით ვეცდებით, აქ დავაყენოთ ტრადიციული წესით ღვინო, ამერიკული ყურძნითა და ქართული ტექნოლოგიით. როცა ჩამოისხმება, აუცილებლად დაეწერება ეტიკეტზე, რომ ის ქართული ქვევრის ღვინოა.’’
ერეკლე ხაზიური ამერიკაში წასვლამდე საქართველოში ოჯახური ბიზნესით იყო დაკავებული. თბილისში ღვინის კლუბი ,,კონკა’’ ჰქონდა გახსნილი, რომელიც, როგორც თავად ამბობს, გარკვეული მიზეზების გამო, დღეს აღარ ფუნქციონირებს. ღვინის ბარ ,,კონკაზე’’ გაზეთი “ნიუ-იორკ თაიმსიც” წერდა, რომელიც მსოფლიოს 52 ღირშესანიშნავ, აუცილებლად მოსანახულებელ ადგილს შორის 25-ე ადგილზე დასახელდა. 
,,სამწუხაროდ, ვერ შევთავნხმდით რაღაც საკითხებზე თბილისის მერიასთან და მოგვიწია ბარის დახურვა. ძირითადად ქვევრის ღვინოები მქონდა და, თუ ვინმე ჩამოდიოდა, ყველა იქ მოდიოდა, რადგან ტურისტული ავტობუსების გაჩერება იყო. ჩვენი პროფესიონალიზმისა და შემოქმედებითობის მეოხებით, მოვხვდით გაზეთ “ნიუ-იორკ თაიმსის” ფურცლებზეც. ხალხი მილიონებს იხდის, რომ ამ გაზეთის გვერდებზე მოხვდეს და ჩვენ კი, ასე უბრალოდ, გაგვიმართლა. ახლაც იმედი მაქვს, მიზანს მივაღწევთ.’’