ბლოგები

რატომ არ აქვთ ბავშვებს ხმის უფლება? – წაიკითხეთ 16 წლის გიორგი ორკოდაშვილის მოსაზრება ბავშვთა უფლებებსა და პასუხისმგებლობებზე. 

ორი ამბავი მინდა მოვყვე მოკლედ. ორივე ძველი და დავიწყებული. ისევე დავიწყებული და განდევნილი ჩვენი მეხსიერებიდან, როგორც სხვა უამრავი მსგავსი ისტორია.  ჩემთვის კი, ამ ამბების გაცნობა და აღმოჩენა დიდ მოტივაციად იქცა და კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ წარსულის ცოდნა და გააზრება  ძალიან მნიშვნელოვანია.

როგორ  წამლობს მცენარეული საშუალებების ნახარშით ქართულ ვაზს რუისპირელი ფერმერი, როგორ ააწყო ტრადიციული მეურნეობა შვეიცარიიდან დაბრუნებულმა  გიორგი ალადაშვილმა და როგორია 100%-იანი ბიო მეურნეობის გაძღოლა. ანუ,  უმაღლესი ხარისხი ძველი ტრადიციებით.

ლაგოდეხის დაცული ტერიტორიები ქვეყნის მასშტაბით ყველაზე მონახულებად ტერიტორიებს შორის მეექვსე ადგილზეა.  პირველ და მეორე ადგილებს პრომეთეს და სათაფლიის მღვიმეები იკავებს. ბოლო ადგილზეა მაჭახელას ეროვნული პარკი.

საქართველოში პატარა ქალაქებს დღეს ბევრი პრობლემა აქვთ, რომლებიც მჯერა ნელ-ნელა მოგვარდება; მიუხედავად ამისა, თელავი ჩემთვის სრულიად გამორჩეულია. მგონი აქ ის ვიპოვე ის, რაც თბილისში ნელ-ნელა დავკარგე: ბუნებრიობა, სიმყუდროვე, სიმშვიდე, სივრცე და სილაღე.

 ნეტავ, არ გამოჩნდება ერთი მონდომებული მოხელე, რომელიც იტყვის, რომ რაღაც უნდა შეიცვალოს!  იფიქრებს, მოიძიებს თანამოაზრეებს, პარტნიორებს. თუ ვერაფერს გააკეთებს, იმსჯელებს მაინც, კრიტიკულ კითხვებს დასვამს: მაგ. რა ვუყოთ ამ ჩვენს ადგილობრივ სახლ-მუზეუმებს, კულტურის სახლებს? რა უნდა შეიცვალოს, რომ დამთვალიერებლის ნამდვილი დაინტერესება დაისახოს მიზნად და, სულ ცოტა, სოფლის მოსახლეობა მაინც მოიზიდოს? – წაიკითხეთ ანა მარგველაშვილის შთაბეჭდილებები დრეზდენიდან.

ამბავი იმაზე, თუ როგორ შეძლო  სოფელში მცხოვრებმა თამუნამ წარმატებული მიკრო ბიზნესის დაწყება და გაძღოლა. ამბავი იმედიან ქალზე, რომელიც სოფელს ცვლის. 

ეს გოგონები კიკი და ჯუდითი არიან. ორი ევროპელი სტუდენტი გოგონა თუშეთში  სამუშაოდ ჩამოვიდა. ისინი თუშეთის ეკო მარშრუტებისა და ბილიკების დაგეგმას ცდილობენ. გოგონების ხალისიან მოგზაურობას ჩვენც გავყევით. თვალი მიადევნეთ მაიკო წიგნაძის საინტერესო ამბებს თუშეთზე. 

მიუხედვად იმისა, რომ  საქართველოში და მათ შორის კახეთში  უამრავი სახეობის  ხილ – ბოსტნეული  მოჰყავთ,  ზაფხულის სეზონის გარდა  აგარარულ ბაზრებში ქართული წარმოების ხილ-ბოსტნეულს თითქმის ვერ ნახავთ. არადა ყველა ჩვენგანი ცდილობს, რომ ადგილობრივად, ბუნებრივ კლიმატურ პირობებში მოყვანილი ხილ-ბოსტნეულით იკვებოს. 

განვითარების პროგრამებით სოფლად მოუშავე ორგანიზაციები და ადამიანები დამეთანხმებიან, რომ ეს საქმე განსაკუთრებით რთული და კომპლექსურია: მცირე შედეგის მიღწევას ხშირად მრავალმხრივი და ხანგრძლივი შრომა სჭირდება. თემის მობილიზებისა და განვითარების, ადგილობრივი თვითმმართველობის გამოცდილება საბჭოთა საქართველოს ცენტრალიზებული მართვის პირობებში თითქმის არ არსებობდა; მუშაობა ამ საკითხებზე  მე-20 საუკუნის 90-იან წლებში საერთაშორისო გამოცდილების გაზიარების საფუძველზე დაიწყო და უამრავი პრობლემა და დაბრკოლება დაემგზავრა. მიუხედავად ამისა, მრავალი ადამიანისა და ორგანიზაციის მრავალწლიან  მუშაობას უშედეგოდ ნამდვილად არ ჩაუვლია;