“როცა არ იცნობ, არსებობს – მე! როცა გაიცნობ – მე და თელავი!”

მანამდე თელავში არასდროს ვყოფილვარ, ღამის სტუმრობასაც სტატისტიკად თუ ჩავთვლი, თორემ ახლაც ვერ ვიხსენებ განვლილ გზას სასტუმრომდე.
სამაგიეროდ რა დილა იყო?!.
წარმოიდგინეთ იღვიძებთ ქალაქში, სადაც თითქოს თვალახვეული მიგიყვანეს და ყოველი წამი აღმოჩენაა.

მაგრამ გაღვიძებამდე კი იყო კაკუნი, რა სჯობს მზრუნველ მეგობარს, შენზე ადრე რომ გაიღვიძებს, არ დაიზარებს, სასტუმროს მარანში კონიაკს აიღებს და ნომერში შემოგესტუმრება?!
სამ-სამი ჭიქით ვიმკურნალეთ! წავალ, სხვებსაც მივხედავო… 40 % თავისი ქნა, სისხლი აამოძრავა, სხეული გაახურა, გული აახმაურა… რა თქმა უნდა სიგარეტი მომინდა! ახლაც რომ ვფიქრობ, მიუხედავად იმისა, რომ თთქმის ორი წელიწადია აღარ ვეწევი, გადარჩენილ და ნაშველ ნაბახუსევზე თამბაქო, ტრიუმფალურ თაღში გავლის ტოლფასია, სიკვდილზე გამარჯვების შემდეგ!
ჩემს თეთრ ნომერში, ჩემი თეთრი საბანი გადავიხადე, წითელი კოლოფიდან ერთი ღერი ამოვიღე, მოვუკიდე და შეუმოსავად გავედი აივანზე. გამოცდილი და მრავალ ჭირნახული ხალხი დამეთანხმება, ასეთ მდგომარეობაში, ცივი ჰაერი ცხონებაა!
მოგეხსენებათ, დაბინდულმა გონებამ ათასი უაზრო ფიქრი იცის. გავბრაზდი! ჯერ ჩემს სართულზე მცხოვრებ სტუმრებზე, შემდეგ მთელ სასტუმროზე, ბოლოს კი სრულიად თელავზე. რატომ ეწევა ყველა ჩემს აივანზე?
თურმე.
დედამიწაზე არც ერთ ქალაქს არ უხდება ისე ნისლი, როგორც თელავს.
ასეთი გამოთქმა არსებობს, ცხოვრება ოთხ ეტაპად იყოფაო.
მე!
მე და მოცარტი!
მოცარტი და მე!
მოცარტი!
წარმოიდგინეთ 18-19 წლის ბიჭი, რომლისთვისაც ჯერ მხოლოდ “მე” არსებობს, უყურებ ქალაქს, რომელიც თითქოს რძეშია ჩაძირული, შენს თვალწინ რომ ქრებიან და ჩნდებიან შენობები, გუმბათები, ხეები, ელექტრო ბოძები და ერთადერთი რაც უცლელია, უძრავია. ნისლიც კი წელამდე წვდება. მზისგან ოქროსფრად შევერცხლილი კავკასიონი.
არავითარი დამატებითი მოტივაცია აღარ დამჭირვებია ამ ქალაქის შესაყვარებლად.
იშვიათად, სადმე არსებობდეს ასეთი თვითმყოფადი ადგილი, რომელსაც ყველაფერი თავისი აქვს, ტემპორიტმი, ფერები, სუნი, ხასიათი, მეგობრობა, სიყვარული, იუმორი, ისტორია, ცრემლი, ემოცია, ვნებები. წვიმაც კი!
დახრილი წვიმა იცის, ნემსებივით მოფრინავენ წვეთები და წარმოიდგინეთ, ისიც არ გაწუხებს.
ქუდს ჩამოიწევ, საყელოს მოჭიმავ. ბოლოს და ბოლოს შეეფარები რომელიმე ფოთოლს. მე შენ გეტყვი, ხეს ვერ ნახავ, ასე 800-900 წლისას!
ჩემი აზრით თელავის მთავარი დიდებულება იმაშია, რომ მისი ისტორიული და მთავარი ნაწილი გაშენებულია შემაღლებულ ადგილზე, არ ვიცი სხვებისთვის როგორ, მაგრამ როდესაც ერეკლეს ძეგლთან მივდივარ ხოლმე, ასე მგონია, იმის იქით, გადასავარდნი და დედამიწის დასალიერია. სწორედ ეს “ამაღლებაა” შენც რომ გამაღლებს, გადიდებს, სხვანაირს გხდის.
ჩემმა თელაველმა ძმაკაცმა მითხრა, ჩვენს ხუთი ხუთზე ქალაქს გაუმარჯოსო, მართლა ასეთია, 25 კვადრატული… ყველა და ყველაფერი ახლოა. რაც მთავარია მეგობარი… მეგობარია სულ ახლოს!
მადლობა ღმერთს, მომეცა საშუალება და ორი წელი ვიცხოვრე ამ ქალაქში და ერთი წუთით არ ვყოფილვარ მარტო, ასაკიც ასეთი იყო… ჩანჩქერივით! ამ ორი წლის განმავლობაში ალბათ ათჯერ თუ მძინებია ერთი და იგივე ადგილას
– აი, ამ ფანჯარაში სიგარეტი იყიდება, მაგრამ დილამდე ვერ გააღვიძებ, ასაკოვანი ქალბატონია.
– ამ კაფეში შესაძლოა ჭიქა არაყით და ჩაით გაგვიმასპინძლდნენ, კარგად თუ მოვიქცევით.
– საღამოს დაბადების დღეზე ვართ დაპატიჟებულები, თუ უგონოდ დავთვრებით, იქვე დაგვაძინებენ, აბა ხომ არ გამოგვაგდებენ?!
ყველაფერი სხვანაირია, ყველაფერი განსხვავებული.
მართლა სუ თელავია და სუ “გულავია”!
თელაველობას ვერ დავიჩემებ, ისეთ თელაველებს ვიცნობ, ისეთები გამიგონია, როგორ ვიკადრებ, მაგრამ ამ წლებში თელავი გახდა ჩემიანი. თითქოს ჩემში დარჩა და რაღაც წესები გამიჩინა, რაღაც ღირებულებები. გცვლის და როგორც კარგი მეგობრის ან საყვარელი ადამიანის პატივისცემა არ გაძლევს უფლებას მოიქცე ცუდად. (ან თუ მოიქცევი, მერე შეგრცხვება მაინც). ასეა ეს პატარა ქალაქიც! თვალს ვერ გაუსწორებ, ახლო ვერ გაუვლი, ქვემოდან ივლი, აი, ერეკლეს ძეგლიდან რომ დედამიწის გადასავარდნია, მაქედან!
იმედია ოდესმე ავიხდენ ოცნებას და პატარა სახლი მექნება თელავში, ხშირად რომ შემეკრას ხოლმე სუნთქვა გომბორზე და ვერ გავიგო წნევის ბრალია თუ მონატრებული შეხვედრის.